قاتلانی که ماهرانه رد جنایت خود را می‌پوشانند!
تاریخ انتشار: ۸ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۹۶۲۹۰
ستاره‌ها بر خلاف این که اغلب مانند یک مادر برای پرورش سیاره‌ها عمل می‌کنند، اما گاهی اوقات نیز خائن و خشن می‌شوند و فرزندان خود را می‌بلعند و با گذشت زمان، شواهد این جنایت در هسته ستاره فرو می‌رود و دیگر هرگز قابل مشاهده نیست.
اما اکنون اخترشناسان به راهی برای شناسایی این ستاره‌های قاتل دست پیدا کرده‌اند و متوجه شده‌اند که چقدر زمان می‌برد تا شواهد این اتفاق از بین برود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ستارگان به طور بالقوه می‌توانند سیاره‌های خود را در مراحل مختلفی از چرخه زندگی ستاره‌ای از بین ببرند. اگرچه اخترشناسان ترجیح می‌دهند از اصطلاح "بلعیدن" برای این موضوع استفاده کنند. در انتهای این چرخه، زمانی که ستارگان معمولی شبیه به خورشید در آستانه نابودی و مرگ قرار می‌گیرند، متورم و قرمز می‌شوند و تبدیل به ستاره‌های غول پیکر یا ابرغول می‌شوند.
وقتی این اتفاق رخ می‌دهد، هر سیاره‌ای که به اندازه کافی بدشانس باشد که در نزدیکی ستاره میزبان خود باشد، بلعیده می‌شود. سیاره‌های بیرونی آن منظومه نیز ممکن است آسیب ببینند، زیرا تغییر چشم‌انداز گرانشی ناشی از تشنج‌های یک ستاره‌ی در حال مرگ می‌تواند سیاره‌ها را به سمت ستاره مادر خود بفرستد.
چنین سرنوشتی در حدود ۴.۵ میلیارد سال بعد برای منظومه شمسی خودمان نیز رقم خواهد خورد، زمانی که خورشید، سیاره‌های عطارد، زهره و احتمالاً زمین را نابود خواهد کرد.
اما ستاره فقط در دوران پیری خود دست به قتل سیاره‌ها نمی‌زند، بلکه زمانی که ستاره‌ها جوان هستند نیز این اتفاق می‌تواند رخ دهد. روزهای اولیه شکل‌گیری یک منظومه خورشیدی دورانی بسیار خشن است. یک پیش‌ستاره در دل خود هم از نظر دما و هم از منظر چگالی رشد می‌کند، اما این رشد به شکلی نامنظم رخ می‌دهد و گاهی طوفان‌های شدید پلاسمایی را به بیرون از سطح ستاره پرتاب می‌کند.
در عین حال، سیاره‌های واقع در اطراف این ستاره شروع به تکامل می‌کنند و سیاره‌های کوچک‌تر با یکدیگر برخورد می‌کنند و از نظر گرانشی یکدیگر را بی‌ثبات می‌کنند و به طور کلی در تلاش برای تبدیل شدن به سیاره‌های کامل هستند. به طور طبیعی، تمام این هیاهو مقداری از مواد را از منظومه بیرون می‌راند و مواد دیگر به سمت ستاره در حال شکل‌گیری جریان می‌یابند.
نقش فلزات در دستگیری قاتلاین هجومِ موادِ سیاره‌ساز به ستاره مرکزی منظومه می‌تواند آهسته یا سریع باشد. در برخی موارد، قطره‌ای ثابت از عناصر سنگین در طول میلیون‌ها سال راه خود را به سمت ستاره باز می‌کند که در این صورت، کمتر به شکل یک قتل آشکار سیاره‌ای است و بیشتر شبیه خفه کردن و بلعیدن آهسته مواد لازم برای ساختن سیاره‌های بیشتر یا بزرگ‌تر در اطراف یک ستاره است.
در موارد دیگر، یک سیاره کامل دقیقاً با ستاره برخورد می‌کند و در یک چشم به هم زدن کاملاً ناپدید می‌شود.
انرژی وحشیانه و دمای داغ درون یک ستاره برای نابودی کامل یک سیاره کافی است و این تازه در صورتی است که سیاره از ورود به جو ستاره میزبان خود جان سالم به در ببرد و توسط نیروهای جزر و مد گرانشی اطراف ستاره تکه تکه نشود.
گفتنی است که در چنین سناریویی، یک سیاره به اندازه زمین تنها در عرض چند سال به طور کامل بلعیده خواهد شد.
تنها شواهد باقیمانده مبنی بر اینکه یک ستاره یکی از سیاره‌های خود را کشته است، فراوانی فلزات است، به این معنی که ستاره شناسان، عنصرهای سنگین‌تر از هلیوم را شناسایی می‌کنند که عناصری مانند سیلیکون، اکسیژن و کربن هستند که سیاره‌ها برای رشد به آنها نیاز دارند.
با گذشت زمان، فلزات غرق شده به آرامی راه خود را به قلب ستاره پیدا می‌کنند، زیرا این عناصر سنگین‌تر از هیدروژن و هلیوم هستند که بخش عظیمی از سطح یک ستاره را تشکیل می‌دهند.
ستاره شناسان فقط می‌توانند بر اساس آن چه روی سطح ستاره است، تعیین کنند که از چه چیزی ساخته شده است، زیرا سطح ستاره تنها بخشی از ستاره است که نور ساطع می‌کند و از رد پای طیفی آن نور است که دانشمندان می‌توانند بفهمند چه عناصری درون یک ستاره وجود دارد.
بنابراین هنگامی که فلزات به اعماق ستاره فرو می‌روند، دیگر هیچ شواهدی از جنایات گذشته ستاره پیش چشمان کنجکاو ستاره شناسان نخواهد بود.
تناقض دوگانهاین پوشش کیهانی چقدر طول می‌کشد؟ تخمین‌های اولیه بر اساس پخش شدگی فلزات درون یک ستاره، میلیاردها سال یا بیشتر را نشان می‌داد، به این معنی که هر ستاره‌ای که بتوانیم آن را با این مشخصات رصد کنیم، نمی‌تواند پنهان شود.
اما پژوهش جدیدی که برای انتشار در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society ارائه شده است، رویکرد ظریف‌تری را در پیش گرفته است. پژوهشگران در تلاش برای یک محاسبه دقیق از مدت زمانی که شواهد چنین رویدادی می‌توانند باقی بمانند، ده‌ها ستاره شبیه‌سازی شده و موقعیت‌هایی را شبیه‌سازی کردند که چگونگی و اینکه چه زمانی ستاره‌ها می‌توانند سیاره‌های خود را ببلعند، مشخص می‌کرد.
آنها در شبیه‌سازی‌های خود این واقعیت را در نظر گرفتند که مواد غنی‌شده با فلز درون یک ستاره، چگالی متفاوتی نسبت به محیط اطراف آن خواهند داشت و این می‌تواند جریان‌هایی ایجاد کند که آن فلزات را سریع‌تر از صرفا گرانش به سمت هسته ستاره پایین بکشد.
به طور طبیعی، پاسخ برای هر ستاره متفاوت است، زیرا بستگی به این دارد که ستاره چقدر جرم دارد و چقدر مواد سیاره‌ای مصرف کرده است. اما به طور کلی، ستاره شناسان دریافتند که ستارگان به مدت کمتر از یک میلیارد سال دارای فلزات در سطح خود هستند.
بنابراین آنها برای یافتن شواهدی از "سیاره‌کُشی" باید ستاره‌ای کوچک‌تر از حدود یک میلیارد سال را شکار کنند. همچنین آنها نمی‌توانند تنها به یک ستاره به صورت مجزا نگاه کنند، زیرا غیر ممکن است که بگوییم آیا آن ستاره یک سیاره یا بیشتر را بلعیده است یا فقط با آن مقدار اضافی فلز متولد شده است.
در عوض، ستاره شناسان باید به سامانه‌های ستاره‌ای دوتایی نگاه کنند که در آن یک ستاره به طور قابل توجهی فلزات بیشتری نسبت به همدم خود دارد. بنابراین ستاره شناسان با رصد سامانه‌های دوتایی که کمتر از یک میلیارد سال عمر دارند، می‌توانند در نهایت این ستاره‌های قاتل را دستگیر کنند.
۵۸۵۸
کد خبر 1700814منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: ستاره شناسی ستاره سیاره درون یک ستاره ستاره شناسان میلیارد سال ستاره ای سیاره ها یک سیاره ستاره ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۹۶۲۹۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
هوش مصنوعی ناسا از سیاره زمین محافظت می‌کند
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از وبسایت خبری ناسا، با افزایش رویداد‌های آب و هوایی شدید در سراسر جهان به دلیل تغییرات آب و هوایی، نیاز به تحقیقات بیشتر درباره شرایط سیاره زمین نیز افزایش یافته است. برای ناسا، تحقیقات آب و هوایی نه تنها شامل انجام مطالعات مربوط به این رویدادها، بلکه همچنین توانمندسازی محققان همه کشور‌های همکار و همسو برای پیشبرد این کار را در بر می‌گیرد. به همین منظور سازمان هوانوردی و فضای ایالات متحده آمریکا تلاش‌های گسترده‌ای در راستای توسعه هوش مصنوعی انجام می‌دهد که حاصل آن ساخت ابزار قدرتمندی برای دستیابی به اهداف تعریف شده است.
این سازمان سال گذشته با شرکت پژوهشی آی‌بی‌ام برای ایجاد یک مدل بنیادین از زمین براساس فناوری هوش مصنوعی همکاری کرد؛ این مدل که بر روی مقادیر زیادی از داده‌های هماهنگ شده مهم‌ترین ماهواره‌های زمین‌شناسی ناسا و سازمان فضایی اروپا متمرکز است راه‌حل‌های قابل دسترس و اجرایی را برای مقابله با چالش‌های محیطی فراهم می‌کند؛ شرکت پژوهشی آی‌بی‌ام، بزرگترین سازمان پژوهش صنعتی در جهان بوده و دارای دوازده آزمایشگاه در شش قاره است.
به گفته دانشمندان، مدل‌های پایه به‌عنوان راه‌حلی عمل می‌کنند که از آن می‌توان مجموعه‌ای از برنامه‌های کاربردی را توسعه داد و راه‌حل‌های قدرتمند و کارآمد را ممکن ساخت. مانیل ماسکی، سرپرست علوم داده در دفتر مدیر ارشد داده‌های علمی ناسا (OCSDO) توضیح می‌دهد: مدل‌های بنیادین می‌دانند چه چیز‌هایی در داده‌ها نشان داده می‌شوند و چگونه باید پردازش شوند تا بیشترین خروجی را داشته باشند و بدین شکل است که از آنها می‌توان در ابعاد مختلف استفاده کرد و اثرگذاری آن را وسعت داد.
استفاده از هوش مصنوعی و توسعه آن به عنوان یکی از ابزار‌های کلیدی در مبارزه با تغییرات آب و هوا و حفظ محیط زیست، اهمیت بسیاری دارد واز این رو، ناسا با بهره گیری از تکنولوژی هوش مصنوعی و علم باز، به شکل فعال در این زمینه‌ها ورود کرده است.
یکی از برنامه‌های کلیدی این سازمان، برنامه «هوش مصنوعی برای زمین» (AI for Earth) است که از هوش مصنوعی برای جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌های زیست‌محیطی استفاده می‌کند. از طریق این برنامه، داده‌هایی مانند داده‌های سنجش از دور و داده‌های جوی برای پیش‌بینی تغییرات آب و هوا به صورت تلفیقی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
همچنین، ناسا از مدل‌های پیشرفته هواشناسی برای کمک به بررسی و پیشگیری از فاجعه‌های طبیعی مانند سیل و خشکسالی استفاده می‌کند؛ این اطلاعات به جمع‌آوری داده‌های جامع و دقیق و جلوگیری از وقوع حوادث در آینده کمک می‌کند. به علاوه، ناسا با اهمیت دادن به اصول علم باز، امکان دسترسی به داده‌های متقابل و کارآمد جهت تحلیل و بهبود فهم از تاثیرات تغییرات آب و هوا و حفظ محیط زیست را فراهم می‌کند. این رویکرد باعث افزایش شفافیت و همکاری بین محققان و متخصصان محیط زیست می‌شود و درواقع تلاش‌های ناسا در زمینه استفاده از هوش مصنوعی و علم باز برای مبارزه با تغییرات آب و هوا و ارتقاء محیط زیست باعث ترکیب همه امکانات موجود و بهره‌گیری تمام و کمال از آنها برای رسیدن به اهداف برجسته محیط زیستی می‌شود.
محققان باور دارند، پوشش تمام جنبه‌های علم زمین مستلزم چندین مدل پایه است که بر روی انواع مختلف مجموعه داده‌ها آموزش دیده‌اند. با این حال، دانشمندان این حوزه بر این باورند که مدل‌های آینده ممکن است روزی در یک مدل جامع ترکیب و منجر به شکل‌گیری یک فناوری هوشمند صرف بررسی زمین شوند که تجزیه و تحلیل و پیش‌بینی بی‌نظیری برای انواع رویداد‌های آب و هوایی و محیطی ارائه می‌کند.
هر چه نوآوری در آینده بیشتر باشد، مدل‌های بنیادی اقلیمی ناسا و آی‌بی‌ام، جهش‌هایی را در علم زمین امکان‌پذیر می‌سازد که هرگز قبلاً و پیش از آن نبوده است. اگرچه ابزار‌های قدرتمند هوش مصنوعی کار محققان را بهبود می‌بخشد، اما تلاش تیم تحقیقاتی برای بهره‌گیری از علم و تبدیل آن به ابزار، فرصت‌های اکتشاف را افزایش می‌دهد و به هر کسی اجازه می‌دهد که راه را برای تحقیقات پیشگامانه برای کمک به مراقبت بهتر از سیاره هموار کند.
انتهای پیام/
ام فهد، زن مشهور عراقی کیست و چرا کشته شد؟