Web Analytics Made Easy - Statcounter

ستاره‌ها بر خلاف این که اغلب مانند یک مادر برای پرورش سیاره‌ها عمل می‌کنند، اما گاهی اوقات نیز خائن و خشن می‌شوند و فرزندان خود را می‌بلعند و با گذشت زمان، شواهد این جنایت در هسته ستاره فرو می‌رود و دیگر هرگز قابل مشاهده نیست.

اما اکنون اخترشناسان به راهی برای شناسایی این ستاره‌های قاتل دست پیدا کرده‌اند و متوجه شده‌اند که چقدر زمان می‌برد تا شواهد این اتفاق از بین برود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وقتی ستاره‌ها گرسنه می‌شوند

ستارگان به طور بالقوه می‌توانند سیاره‌های خود را در مراحل مختلفی از چرخه زندگی ستاره‌ای از بین ببرند. اگرچه اخترشناسان ترجیح می‌دهند از اصطلاح "بلعیدن" برای این موضوع استفاده کنند. در انتهای این چرخه، زمانی که ستارگان معمولی شبیه به خورشید در آستانه نابودی و مرگ قرار می‌گیرند، متورم و قرمز می‌شوند و تبدیل به ستاره‌های غول پیکر یا ابرغول می‌شوند.

وقتی این اتفاق رخ می‌دهد، هر سیاره‌ای که به اندازه کافی بدشانس باشد که در نزدیکی ستاره میزبان خود باشد، بلعیده می‌شود. سیاره‌های بیرونی آن منظومه نیز ممکن است آسیب ببینند، زیرا تغییر چشم‌انداز گرانشی ناشی از تشنج‌های یک ستاره‌ی در حال مرگ می‌تواند سیاره‌ها را به سمت ستاره مادر خود بفرستد.

چنین سرنوشتی در حدود ۴.۵ میلیارد سال بعد برای منظومه شمسی خودمان نیز رقم خواهد خورد، زمانی که خورشید، سیاره‌های عطارد، زهره و احتمالاً زمین را نابود خواهد کرد.

اما ستاره فقط در دوران پیری خود دست به قتل سیاره‌ها نمی‌زند، بلکه زمانی که ستاره‌ها جوان هستند نیز این اتفاق می‌تواند رخ دهد. روزهای اولیه شکل‌گیری یک منظومه خورشیدی دورانی بسیار خشن است. یک پیش‌ستاره در دل خود هم از نظر دما و هم از منظر چگالی رشد می‌کند، اما این رشد به شکلی نامنظم رخ می‌دهد و گاهی طوفان‌های شدید پلاسمایی را به بیرون از سطح ستاره پرتاب می‌کند.

در عین حال، سیاره‌های واقع در اطراف این ستاره شروع به تکامل می‌کنند و سیاره‌های کوچک‌تر با یکدیگر برخورد می‌کنند و از نظر گرانشی یکدیگر را بی‌ثبات می‌کنند و به ‌طور کلی در تلاش برای تبدیل شدن به سیاره‌های کامل هستند. به طور طبیعی، تمام این هیاهو مقداری از مواد را از منظومه بیرون می‌راند و مواد دیگر به سمت ستاره در حال شکل‌گیری جریان می‌یابند.

نقش فلزات در دستگیری قاتل

این هجومِ موادِ سیاره‌ساز به ستاره مرکزی منظومه می‌تواند آهسته یا سریع باشد. در برخی موارد، قطره‌ای ثابت از عناصر سنگین در طول میلیون‌ها سال راه خود را به سمت ستاره باز می‌کند که در این صورت، کمتر به شکل یک قتل آشکار سیاره‌ای است و بیشتر شبیه خفه کردن و بلعیدن آهسته مواد لازم برای ساختن سیاره‌های بیشتر یا بزرگ‌تر در اطراف یک ستاره است.

در موارد دیگر، یک سیاره کامل دقیقاً با ستاره برخورد می‌کند و در یک چشم به هم زدن کاملاً ناپدید می‌شود.

انرژی وحشیانه و دمای داغ درون یک ستاره برای نابودی کامل یک سیاره کافی است و این تازه در صورتی است که سیاره از ورود به جو ستاره میزبان خود جان سالم به در ببرد و توسط نیروهای جزر و مد گرانشی اطراف ستاره تکه تکه نشود.

گفتنی است که در چنین سناریویی، یک سیاره به اندازه زمین تنها در عرض چند سال به طور کامل بلعیده خواهد شد.

تنها شواهد باقیمانده مبنی بر اینکه یک ستاره یکی از سیاره‌های خود را کشته است، فراوانی فلزات است، به این معنی که ستاره شناسان، عنصرهای سنگین‌تر از هلیوم را شناسایی می‌کنند که عناصری مانند سیلیکون، اکسیژن و کربن هستند که سیاره‌ها برای رشد به آنها نیاز دارند.

با گذشت زمان، فلزات غرق شده به آرامی راه خود را به قلب ستاره پیدا می‌کنند، زیرا این عناصر سنگین‌تر از هیدروژن و هلیوم هستند که بخش عظیمی از سطح یک ستاره را تشکیل می‌دهند.

ستاره شناسان فقط می‌توانند بر اساس آن چه روی سطح ستاره است، تعیین کنند که از چه چیزی ساخته شده است، زیرا سطح ستاره تنها بخشی از ستاره است که نور ساطع می‌کند و از رد پای طیفی آن نور است که دانشمندان می‌توانند بفهمند چه عناصری درون یک ستاره وجود دارد.

بنابراین هنگامی که فلزات به اعماق ستاره فرو می‌روند، دیگر هیچ شواهدی از جنایات گذشته ستاره پیش چشمان کنجکاو ستاره شناسان نخواهد بود.

تناقض دوگانه

این پوشش کیهانی چقدر طول می‌کشد؟ تخمین‌های اولیه بر اساس پخش شدگی فلزات درون یک ستاره، میلیاردها سال یا بیشتر را نشان می‌داد، به این معنی که هر ستاره‌ای که بتوانیم آن را با این مشخصات رصد کنیم، نمی‌تواند پنهان شود.

اما پژوهش جدیدی که برای انتشار در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society ارائه شده است، رویکرد ظریف‌تری را در پیش گرفته است. پژوهشگران در تلاش برای یک محاسبه دقیق از مدت زمانی که شواهد چنین رویدادی می‌توانند باقی بمانند، ده‌ها ستاره شبیه‌سازی شده و موقعیت‌هایی را شبیه‌سازی کردند که چگونگی و اینکه چه زمانی ستاره‌ها می‌توانند سیاره‌های خود را ببلعند، مشخص می‌کرد.

آنها در شبیه‌سازی‌های خود این واقعیت را در نظر گرفتند که مواد غنی‌شده با فلز درون یک ستاره، چگالی متفاوتی نسبت به محیط اطراف آن خواهند داشت و این می‌تواند جریان‌هایی ایجاد کند که آن فلزات را سریع‌تر از صرفا گرانش به سمت هسته ستاره پایین بکشد.

به طور طبیعی، پاسخ برای هر ستاره متفاوت است، زیرا بستگی به این دارد که ستاره چقدر جرم دارد و چقدر مواد سیاره‌ای مصرف کرده است. اما به طور کلی، ستاره شناسان دریافتند که ستارگان به مدت کمتر از یک میلیارد سال دارای فلزات در سطح خود هستند.

بنابراین آنها برای یافتن شواهدی از "سیاره‌کُشی" باید ستاره‌ای کوچک‌تر از حدود یک میلیارد سال را شکار کنند. همچنین آنها نمی‌توانند تنها به یک ستاره به صورت مجزا نگاه کنند، زیرا غیر ممکن است که بگوییم آیا آن ستاره یک سیاره یا بیشتر را بلعیده است یا فقط با آن مقدار اضافی فلز متولد شده است.

در عوض، ستاره شناسان باید به سامانه‌های ستاره‌ای دوتایی نگاه کنند که در آن یک ستاره به طور قابل توجهی فلزات بیشتری نسبت به همدم خود دارد. بنابراین ستاره شناسان با رصد سامانه‌های دوتایی که کمتر از یک میلیارد سال عمر دارند، می‌توانند در نهایت این ستاره‌های قاتل را دستگیر کنند.

۵۸۵۸

کد خبر 1700814

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: ستاره شناسی ستاره سیاره درون یک ستاره ستاره شناسان میلیارد سال ستاره ای سیاره ها یک سیاره ستاره ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۹۶۲۹۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تعداد مورچه‌های جهان مشخص شد؛ چند مورچه در سیاره زمین زندگی می‌کنند؟

در کره زمین طبق یافته‌های مطالعه جدیدی، حدود ۲۰ کوادریلیون مورچه زندگی می‌کند یعنی «۲۰ و جلو آن ۱۵ صفر».

به گزارش «زی‌سان» به نقل از راز بقا؛ طبق تحقیقی که چندی پیش در مجله پی‌ان‌اِی‌اس منتشر شد این رقم حدود یک‌پنجم کل زیست‌توده تمام انسان‌های کره زمین است.

در این مطالعه، گستره‌ای از مطالعات موجود در مورد مورچه‌ها بررسی شده است و تحقیق بر حدود ۵۰۰ مقاله مناسب متمرکز بود که با تلفیق داده‌های آنها این رقم به دست آمد، رقمی که «۲ تا ۲۰ برابر برآورد‌های قبلی است».

سابین نوتین یکی از نویسندگان این مطالعه در بیانیه‌ای اعلام کرد: «طبق برآورد‌های ما جمعیت مورچه‌های ۲۰ ضرب در ۱۰ به توان ۱۵ یعنی ۲۰ کوادریلیون است. یعنی ۲۰ و جلو آن ۱۵ صفر که فهم و درک آن دشوار است.»

مطالعات نشان می‌دهد مورچه نقش مهمی در زیست‌بوم ایفا می‌کند و این حشرات سالانه زیست‌توده خاک هر هکتار زمین را ۱۳ تن بالا می‌برند.

حتی زیست‌شناسی به نام ایو ویلسون این موجودات ریز را چنان‌که مشهور است، «چیز‌های کوچکی که گرداننده جهان‌اند» نامیده است.

محققان می‌گویند زیست‌توده کل مورچه‌های زمین در مجموع دارای ۱۲ مگاتن کربن است و افزودند این حشرات در حفظ چرخه عناصر غذایی نقش عظیمی دارند و در پخش کردن بذر گیاهان هم نقش تعیین‌کننده‌ای دارند.

پاتریک شولتسیس از دانشگاه ماکسمیلیان آلمان و یکی دیگر از نویسندگان مطالعه می‌گوید: «این رقم از سرجمع زیست‌توده پرندگان وحشی و پستانداران بیش‌تر است و متناظر با حدود ۲۰ درصد زیست‌توده انسان است.»

استوا بالاترین تراکم مورچه در جهان را دارد، اما در مناطق قطبی هیچ مورچه‌ای سکونت ندارد.

در میان‌زیست‌بوم‌ها نیز جنگل‌ها و نواحی خشک بیش‌ترین مورچه را دارند و در بخش‌هایی از جهان که به شدت تحت تاثیر انسان است مورچه‌ها خیلی کم‌یاب‌ترند.

طبق نوشته محققان در این مطالعه «بالاترین تراکم مورچه‌ها در بستر برگ‌پوش جنگل‌ها است و مورچه‌هایی که روی زمین برای غذایابی در جنب‌وجوش‌اند بیش‌ترین جمعیت را در نواحی خشک دارند.»

به گفته محققان، در برآورد‌های قبلی جمعیت مورچگان روی زمین از رهیافت «بالا به پایین» استفاده شده بود. در این رهیافت فرض بر آن است که مورچه‌ها حدود ۱ درصد جمعیت تخمینی ۱۰ به توان ۱۸ حشره در جهان را تشکیل می‌دهند.

اما به گفته آنها، در این تحقیق جدید از رهیافت «پایین به بالا» استفاده کردند و بر اساس «مجموعه داده‌های گسترده» نمونه‌های مورچه‌های پخش‌شده در جهان، به «برآوردی محتاطانه» رسیدند.

در این یافته‌های جدید، موقعیت جغرافیایی تنوع مورچگان مشخص شده است و مبنایی برای رصد کردن چگونگی واکنش الگو‌های جمعیت این حشره در برابر تغییرات محیط زیست مثل بحران اقلیم فراهم آمده است.

tags # حیوانات سایر اخبار اولین انسان روی زمین چند سال پیش به دنیا آمد؟ (تصاویر) دانشمندان چهرۀ یک انسان اولیه را شناسایی کردند؛ انسان اولیه این شکلی بود! (تصاویر) چند سال پس از مردن انسان‌ها زمین چه شکلی خواهد بود؟ انسان‌هایی که خوراکشان گوشت انسان است!

دیگر خبرها

  • هفته چهارم مارس؛ از داستان سیاره‌خواران فضایی تا قابلیت‌های درخشان هوش مصنوعی
  • ویدیو/ کشف سیاره شگفت‌انگیزی که آب در آن می‌جوشد
  • نفوذ زمینی‌ها به ماه و خورشید در سالی که گذشت
  • آیا خورشید می‌تواند زمین را ببلعد؟
  • تعداد مورچه‌های جهان مشخص شد؛ چند مورچه در سیاره زمین زندگی می‌کنند؟
  • یک ترفند نانویی برای افزایش ظرفیت باتری‌ها
  • ترفند نانویی که می‌تواند ظرفیت باتری‌ها را افزایش دهد
  • روند حرکتی شاخص صنعت فلزات اساسی بازار سهام چگونه خواهد بود؟ + عکس
  • یک نظریه جنجالی؛ آیا زمین می‌تواند «تخت» باشد؟
  • اگر اندازه سیاره زمین دو برابر بود چه می‌شد؟